مدیریت دیابت در شرایط جنگی

بسیاری از بیماران به ناچار از خانه و شهر خود کوچ می‌کنند و در کمپ‌های موقت یا مناطق دورافتاده ساکن می‌شوند؛ جایی که امکان پیگیری درمان، دسترسی به پزشک متخصص یا انجام آزمایش‌های دوره‌ای وجود ندارد. در بسیاری از کشورها، در مسئله نیروی انسانی متخصص به‌ویژه در زمینه دیابت کمبودهای شدیدی وجود دارد. ابزارهای اندازه‌گیری قند خون مانند گلوکومتر و سنسور پایش قند خون نیز در دسترس نیستند و در نتیجه بیماران قادر به پایش ایمن قند خون خود نخواهند بود.

(سنسور پایش قند خون چیست؟)

بیمارانی که از انسولین‌های NPH یا ترکیبی استفاده می‌کنند، در صورت نامنظم بودن وعده‌های غذایی و وعده‌های انسولینی در معرض خطر هیپوگلیسمی (افت شدید قند خون) قرار دارند. از طرفی دیگر، انسولین نیازمند نگهداری در دمای خنک بوده و در نبود یخچال، برق یا کیت‌های مخصوص نگهداری، کیفیت و اثربخشی انسولین به‌سرعت کاهش می‌یابد و ممکن است به کلی فاسد شود.

(انواع انسولین چیست؟)

وضعیت بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ در این میان به‌مراتب وخیم‌تر و شایسته توجه ویژه‌تری است. برای مبتلایان به دیابت نوع ۱، قطع انسولین خطر جدی مرگ محسوب می‌شود. در شرایط بحرانی که ممکن است انسولین به‌راحتی در دسترس نباشد، احتمال افزایش شدید قند خون و یا کتواسیدوز دیابتی (DKA) به بالاترین حد خود می‌رسد.

به‌عنوان نمونه، رغد حسون، دختربچه ۱۱ ساله سوری، به‌دلیل DKA جان خود را از دست داد؛ چرا که قاچاقچیان انسان برای عبور خانواده‌اش به ایتالیا، انسولین او را به دریا انداخته بودند. داستان غم‌انگیز رغد نمادی از رنج هزاران کودک مبتلا به دیابت نوع ۱ در مناطق جنگی جهان است که قربانی مستقیم بحران‌های بشری می‌شوند. (منبع)

(تفاوت دیابت نوع 1 و نوع 2 چیست؟)